Libri

NJË DITË KUR DO TË ZGJOHEMI NGA PRITJET

Naxhije GASHANI

NJË DITË KUR DO TË ZGJOHEMI NGA PRITJET
( Cikël poezish )

DALLGË ÇASTESH

Rastis të vjen si përmbytje ai lot
e të merr para kaltrinë e syve tu

Ty të bie pritja dallgëve deri në qetësi

Medet
s’u mësuam kurrë me valët

Rastis të vjen si përmbytje ai mall
e të merr para etja e shpirtit flakëruar

Ty të bie pritja nënqiell deri të pikon shiu

Medet
s’u mësuam kurrë me etjen

NË (MOS)HARRESË

Çfarë mbetet në harresë e mbulon harrimi
Koha zbret majegishtave sipër tij
Nuk zgjon kërshëri për të qenë

Gjallë ( s’) mbetet

Në harresë struken deng të vërtetash
Gënjeshtrat përmbi u bien
Lëngimi në vesh të shurdhër
Ironi

Në marsh harrimi, nisen frazat pakrye
Të kokave boshatisur mendjesh

Koha aleat drunjësh pa rrënjë
Pangopësi

Harrimi s’mbin
Çasteve të djegura etjesh
Spërkatë harresën zgjon kërshëri

Koha gajaset bri lëmsh ngashërimash
S’harron të pikon çaste gri

GURGULLIMË ETJESH

Porta e zemres hapekrah zgjerohet
Rrapëllon shtyer dejve që thyejnë shulet e
Ndryshkura
Përtokë bien muranat e pritjeve

Shpirti ia mësyen binjakëzimit
As edhe një pore nuk ngelet e tharë etjes
Lumenj dalur shtratit përmbytin lëndinat
Lëngëzimit
Ujëvarë gurgullimë malli shuan etjet e
Përmallimit

NËN STINËN QË PRANVERON

Çdo gjë pranveron tani
Udha çanë mespërmes dritën
Ardhja yte e dielltë shpërfaqur retinës syrit
Puthet qepallash nën puhizën e gështënjtë
Ngjyrash

Çdo gjë diellon këtu
Mbi mirazhin tënd del ardhja jote së vërteti
Peizhazh ngrihet urave me shtroje ëndrrash
E ti ecën prajshëm përkundur pëshpëritjesh
Të mjalta pritjesh

NË EMËR TË DITËS SË BARDHË

Ardhsh si drita e bardhë
Ditë kur s’do t’i d(r)uhemi më netëve

As sysh mos na rri e varur hije
E shpresës së rreme

Ti ardhsh paqtë e udhëve me aromë
Të trëndafilit rritur agimeve tua

Mos vono
As mos harro
Ardhja yte s’i duhet vetëm pritjes të thyhet
Gjurmës tënde do t’i shtohet dhe gjurma ime

Në ardhsh eja si drita
Sall ashtu mund ta gjesh hapur
Portën e shpirtit tim

ÇELËSI I NJË VARGU METAFORË

Varg
Në ty shtroj ëndrrat e mia gjerë e gjatë
Flas dashuroj e dëftoj veten time
në veten e parë

Ti etja ime që shuhet me një metaforë
Malli im që shkrihet në një emēr o përemër
dashurie

Varg
Në ty ngrihem në fluturimet ireale mes simfonive
ngihem

Zbres kur dua të harroj dallgën e oqeanit
Të dhimbjeve

Ti stoli im i gatitur sall për ilaçin tim
Ti kaltria ime që përhapet qiellnajës gri
Ndalesa e fundme e prehjeve kur(ë) eshtrash
Gërryen dhimbja
Orë me akrepat që dëftojnë agimet

Varg
I ëmbli vend ku mbështes kryet e kujtoj udhët
Ku ecja mbrëmë
Nënkresë e valë që m’i di hujet e pagjumësisë sime
Zjarr pranë duarsh të mpira acari
Mes një malakulli vetmie

Varg
Ditari im me çelësin në thembrën e një metafore
Të vetme

ËNDRRA QË PRET TË ZGJOHET

Një hap bëj
E drita shpërfaqet midis nesh
Bri udhëve shoh se si çahen muret

Sa vjen e afrohet pranë syve
Shoh veten tek lahet liqenit blu

Mos të jetë sall ëndërr a mirazh
Që soset kur çlirohem druajtjes

Një shenjë e tejdukshme
Për ata sy shpirti

Takimi i dy dritave të syve
Pa atë deng pritash
që u rreshtohen para shikimeve

Një hap bën dhe ti
e sheh se si gjurmët tona bëjnë udhë
ndjenjave të çiltëra që prijnë

Mos të jetë sall ëndërr
A copë dëshire që shkrihet me t’u bërë një me
Etjet

Mall që kërkon të degdiset dejve
shtegut deri nëbregshpirtin tim
le të jetë

ME THINJA SI FLOKËDËBORE

Një ditë kur do të zgjohemi nga pritjet
Do t’i fshijmë sytë me leckat e lagura të së vërtetës

Do të vëmë gishtin në kry’ e veten ta shohim në sy
S’e di në do të qeshemi o do të qajmë për jetën

Një ditë kur do të zgjohemi nga pritjet
Do t’i prekim ëndrrat ta dimë në mbetën gjallë

Do t’u qepemi udhëve t’i takojmë kujtimet
S’e di në do të mërzitemi o do të ndjejmë mall

Një ditë kur do të zgjohemi nga pritjet
Do të jemi diku me thinja si flokëdëbore

Do t’i shndërrojmë përjetimet tona në tregime
Udhëve mund të ecim me bastun përdore

You Might Also Like