Libri

DITËLINDJA IME E GJASHTËDHJETË E TETË

DITËLINDJA IME E GJASHTËDHJETË E TETË

Mehmetali Rexhepi

nëna Z më lindi kur drapri korrte grurë dhe njerëz

rrodhi shumëçka mbi mua e harkun tim tash e gjashtëdhjetë e tetë vjet

ishin shkrirë plazma të gjakut nën Urën e Maskatarit

mandej kundërmuan jashtëqitjet dhe mbetjet e “pazarit”

kosëtari im Prijatari i afshit të barit

më dëftonte “ bir nuk e kemi ditë çka asht e keshmja

mas djegies në Kaushë të Mulla Idriz Gjilanit”

e thoshte afër stufës së zjarrit

*

shumëçka rrodhi e u fërkua rreth kreshtës sime

kronikat kishin ngelur si ara shterpa pa koka pa duar

lumenjtë e vegjël rrallë e mburrnin rrjedhën

nuk ua dinim

në cilin det kishin derdhjen

gurgullima u kishte pushuar

shtojca përroskash bënin edhe djersët e tim et

një diell me kryq ortodoksie më nxinte verën

e një kambanë zgjonte dremitjen e mesditës

si një çekan vigan mbi buallin e bërrakës

*

akëcili prej nesh i vinte dheut vesh

sekush ajrit tjetri timpanin erës

vapën me fllade e shtronte një zë Hyjnor

ai i Vaçe Zelës

*

mbi mua kishin vërshëllyer boria dhe breshëri përvëlues

binte dhe çohej brishtësia ato të mbjella fryt-dëshpërues

parcelat e mia shtriheshin mbi ca koka të buta

deviza “shpina ma but se barku” në biruca

mars-prillit të djalërisë ua shporrte aromën lot-sjellësi

medieve të Qytetit të Bardhë të gërryente shpirtin më i ziu acar

sadisti i Shumadisë më kot hipte në shkallë

nuk i mbërrinte caku i shurrës as në mjekër as në ballë

të përmjerrë të Përndritshmin Ipeshkv të Bibliotekës

Pjetër Bogdanin e Prish-Stinës

ky soj xhindosej si t`i shkërmoqej hija Hasan Prisht-Stinës

*

mbi mua rrodhi Universiteti Urtësia Akademia

Vatra e një galerie fytyrash dritë-praruara

iu shtruan hullive t`i mbjellin t`iu çelnin mbi akuj pemët drunjtë e jetës

ngjyrën më të bollshme e kishin të kuqen e gjakut lulet mbëltuar

hija e shqiponjës dykrerëshe krah-hapur mbi çerdhe për të mos ia përvëluar

mbi mua ranë pika rrjedhke edhe gurra e gjakut të Jasharajve

një gjëmë pa lot

që të madhërishmen e flijimit e ngjiti në Pirgun më të lartë në botë

*

rrjedhat në mua i dhanë trajtë një liqeni

ku laheshim me Epin1* temperaturat e brengës për t`i freskua

enigmat e pikëshikimeve të Tija nuk i zbërtheje dot

se trembeshe nga pamundësia

Ai kishte mësyrë të përpinte detin me not

tej shikimeve të Epit zhbirohej kaltërsia e qiellit dhe deti

ditëlindjeve të mia çfarë i mbeti

gjakime të pengut Tij në kthjellime

*

frymë e Epit nuk treti në gjithësi ndonëse liqeni u avullua

me nga një copëz dielli në gji gjithandej u “Shenjtërua”

ditëlindja ime

lirisë ia prekje prerjet e thella bashkë me Mikun nga Euro-Atlantiku

ishte një Nënë e lidhur me fëmijë gji-shtjerë

gurin nga zemra ia shkulte Agimi me ca sy-petritë

ditëlindja më ishte ngjizur sprovave të një kronike pa kopertina

prisnim të na bëhej gjaku ujë

gracka e mprehur e shkjaut mu në mes të rrafshit

metastaza e kancerit të urrejtjes në lutjet e popit trashet

*

hyra në verën e Beqës2* këmbë zbathur në pyllin “Bukuria e Zezë”

trotuarit assesi të notoja thellësive të metaforës

kundroja nga jashtë atë det të qetë të fshehtësive

atë univers koke të vendosur mbi dy boshte që ecnin

miq të dashur

kam një rradake që i rrokë ose jo sinjalet e tej-botës

nuk ma thoshte Beqa se sintaksa e shqipes kishte aq labirinte

aq lakore reliev simbolesh sinonimesh sa mazë e qepës

që i ndante e bashkonte botët e së vërtetës dhe të gënjeshtrës

*

ditëlindja ime e gjashtëdhjetë e tetë

Lirinë nuk e paskemi dashur të veshur

kot i kërkuake lumenjtë e fëmijërisë

janë arratisur e fshihen tek retë

rrjedhin qiellit nga mëshirë e Shën Terezës

për botën langore pa sherre të bebes

Gjilan, fillim korriku 2019

You Might Also Like